Mandag 15.februar blir mor mi 80 år. Og vi har planlagt ein zoom-middag for ho på søndag med nokre nærkontakter i stua, men også dei ho er glad i som er i andre deler av landet og i andre land skal ete i lag via zoom. Vi skal prøve å lage fest utan å vere i lag fysisk.
Og korleis lagar ein eigentleg ein god fest i våre dagar. No tenker eg ikkje berre på grunn av korona. Men kva er det som kjenneteiknar ein god fest? Er det pynten, delikatessene, korleis maten ligg på tallerkenen, drikkevarene? Kor mykje må vere på stell for at ein verkeleg kan ha ein god fest? Eg las ein artikkel ein gang av Emma Audas i bladet Strek. Ho skriv: «Det er ikkje det som står på bordet som avgjør om det blir fest. En fest blir en fest fordi vi er takknemlige for det vi er en del av».
Å sette seg ned og dele eit måltid i lag er meir enn berre å ete. Det er fellesskap, prat, glede, ei kjensle av å høyre til og vere ein del av noko. Å dele med kvarandre mat, drikke og fellesskap.
Og så heng festen og fasten saman. Begge deler skal på eit vis minne oss om det vi har fått. Festen ved å ta del i, bruke det og nyte det. Fasten ved å avstå frå det så ein kan kjenne at ein saknar det, og treng det. Eller kanskje ikkje treng det. Å feste heile tida, eller nyte godt av ustanseleg, gjer oss sløve og utakknemlege. Men om vi blir minna på kva vi faktisk har gjennom å bli det fratatt, da trur eg vi kan kjenne ei djupare takksemd. Noko kanskje mange har opplevd dette siste året.
Fastelavn peikar og framover mot det som skal komme. Påska si fortelling om sorg og død endar i glede. Og enda betre; den endar ikkje. Den har gitt oss gudstenestefellesskapet og nattverdsfelleskapet der vi deler kjærleikens vin og brød. Den har gitt oss sjansen til å binde saman brutte relasjonar og øydelagte liv. Den har gitt oss håpet om ein dag å få dele fellesskap igjen med dei som vi har mista og som vi lengtar etter. Må Gud gje oss takknemlige hjarte så vi klarer å sjå det vi er ein del av.
Andakt Sulaposten veke 6
Tekst: Joh. 12, 20-33
Av Barbro Godø Thomassen